Abstrakt
Artykuł omawia krótko wpływ awerroizmu na filozofię łacińskiej Europy w XIII w. Dziedzictwo filozofii i nauki greckiej zostało uratowane przez uczonych arabskich, w zakresie filozofii zaś głównie przez Awerroesa i jego zwolenników, co umożliwiło recepcję myśli Arystotelesa w Europie. Na Uniwersytecie Paryskim komentarze Awerroesa do traktatów Arystotelesa doprowadziły nie tylko do sporów na Wydziale Filozofii, ale pogłębiły także różnice doktrynalne istniejące w nauczaniu między wydziałami. Ukształtowało to nowy nurt filozoficzny, tzw. awerroizm łaciński, nawiązujący do dziedzictwa Awerroesa. Najważniejszymi jego przedstawicielami byli Siger z Brabancji i Boecjusz z Dacji. Do najistotniejszych kwestii spornych należały autonomia filozofii, odwieczność świata, istnienie duszy jednostkowej i koncepcja intelektu. Dalsze dzieje awerroizmu łacińskiego wyznaczyły potępienia ogłoszone przez biskupa paryskiego, Stefana Tempier.
Bibliografia
Dziekan, M., Dzieje kultury arabskiej, Warszawa 2008.
Fasl al Makal ibn Ruszda. Traktat rozstrzygający i rozróżniający o określeniu związków między objawieniem a filozofią, tłum. K. Pachniak, „Studia Antyczne i Mediewistyczne” 7 (42), 2009, s. 33-55.
In Aristotelis Opera cum Averrois commentariis, Venice 1362, (repr. 1962).
Sigieri di Brabante, Anima dell`uomo. Questioni sul terzo libro del anima di Aristotele. L`anima intellettiva, Bompiani, Milano 2007.
Stefan Tempier i Artykuły paryskie, w: Wszystko to ze zdziwienia. Antologia tekstów filozoficznych z XIII w., tłum. W. Seńko, Warszawa 2002, s. 295-318.
Tahafut al Tahafut, Beirut 1930.
Taylor, R. C., Averroes, w: Companion to Philosophy in the Middle Ages, Blackwell 2006, s.182-196.
Van Steenberghen, F., Filozofia w wieku XIII, tłum. E. I. Zieliński, Lublin 2005.
Weisheipl, J. A., Frair Thomas d’Aquino, Garden City, NY 1974.